Stotteren
Logopedie bij stotteren
Stotteren is een complex probleem waarnaar nog steeds wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan. Er zijn veel vormen van stotteren. De één herhaalt lettergrepen, woorden of zinsdelen. De ander blijft hangen op bepaalde letters, houdt klanken lang aan of blokkeert helemaal. Stotteren is een complex probleem, een communicatie probleem, een maatschappelijk probleem en stotteren ontwikkelt zich. Op de website www.stotteren.nl worden de meest recente inzichten over stotteren gedeeld.
Vaak wordt nog gedacht dat stotteren wordt veroorzaakt door verkeerd ademhalen. Dit is echter niet het geval. Het kan wel zo zijn dat de ademhaling verstoord raakt door het stotteren. Het verkeerde ademhalen is dan een symptoom en geen oorzaak van het stotteren.
Waardoor wordt het stotteren dan wel veroorzaakt? De meest recente en betrouwbare onderzoeken wijzen erop dat stotteren een neuromusculair coördinatie- of timingsprobleem is; stotteren is een probleem bij de aansturing en uitvoering van spraakbewegingen. Sommige mensen hebben een aanleg voor een zwakkere timing bij het uitvoeren van spraakbewegingen; soms is die aanleg erfelijk.
Iemand met een zwakkere aanleg van spraakbewegingen zal onder invloed van bepaalde uitlokkende factoren (zoals bijvoorbeeld spanning, vermoeidheid, angst, een lager of juist een heel hoog taalniveau) woorden of klanken gaan herhalen of verlengen. Wanneer iemand zich verzet tegen deze herhalingen/verlengingen, dus niet wil stotteren ontstaat secundair stottergedrag. Iemand kan dan negatieve gedachten en gevoelens rondom het stotteren ontwikkelen die ervoor zorgen dat het stotteren verergert en gepaard gaat met toenemende spanning en bijbehorende verschijnselen.
Stotteren wordt wel vergeleken met een ijsberg. Het openlijk stotteren met zijn blokkades, herhalingen en ongewilde pauzes tijdens het spreken is goed merkbaar, dus ‘boven water’ . Daarnaast bestaat er het zogenaamde verborgen stotteren; dit deel blijft voor de buitenwereld onzichtbaar, maar kan een belangrijker plaats innemen dan het openlijk stotteren: het vermijden van moeilijke woorden, de spreekangst en de minderwaardigheidsgevoelens. Deze laatste verschijnselen blijven als het ware ‘onder water’.
Stotteren is een complex probleem waarnaar nog steeds wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan. Er zijn veel vormen van stotteren. De één herhaalt lettergrepen, woorden of zinsdelen. De ander blijft hangen op bepaalde letters, houdt klanken lang aan of blokkeert helemaal. Stotteren is een complex probleem, een communicatie probleem, een maatschappelijk probleem en stotteren ontwikkelt zich. Op de website www.stotteren.nl worden de meest recente inzichten over stotteren gedeeld.
Vaak wordt nog gedacht dat stotteren wordt veroorzaakt door verkeerd ademhalen. Dit is echter niet het geval. Het kan wel zo zijn dat de ademhaling verstoord raakt door het stotteren. Het verkeerde ademhalen is dan een symptoom en geen oorzaak van het stotteren.
Waardoor wordt het stotteren dan wel veroorzaakt? De meest recente en betrouwbare onderzoeken wijzen erop dat stotteren een neuromusculair coördinatie- of timingsprobleem is; stotteren is een probleem bij de aansturing en uitvoering van spraakbewegingen. Sommige mensen hebben een aanleg voor een zwakkere timing bij het uitvoeren van spraakbewegingen; soms is die aanleg erfelijk.
Iemand met een zwakkere aanleg van spraakbewegingen zal onder invloed van bepaalde uitlokkende factoren (zoals bijvoorbeeld spanning, vermoeidheid, angst, een lager of juist een heel hoog taalniveau) woorden of klanken gaan herhalen of verlengen. Wanneer iemand zich verzet tegen deze herhalingen/verlengingen, dus niet wil stotteren ontstaat secundair stottergedrag. Iemand kan dan negatieve gedachten en gevoelens rondom het stotteren ontwikkelen die ervoor zorgen dat het stotteren verergert en gepaard gaat met toenemende spanning en bijbehorende verschijnselen.
Stotteren wordt wel vergeleken met een ijsberg. Het openlijk stotteren met zijn blokkades, herhalingen en ongewilde pauzes tijdens het spreken is goed merkbaar, dus ‘boven water’ . Daarnaast bestaat er het zogenaamde verborgen stotteren; dit deel blijft voor de buitenwereld onzichtbaar, maar kan een belangrijker plaats innemen dan het openlijk stotteren: het vermijden van moeilijke woorden, de spreekangst en de minderwaardigheidsgevoelens. Deze laatste verschijnselen blijven als het ware ‘onder water’.